Διαβητική Νεφροπάθεια

ΔΙΑΒΗΤΙΚΗ ΝΕΦΡΟΠΑΘΕΙΑ

Η διαβητική νεφροπάθεια είναι η νεφροπάθεια που εμφανίζεται ως αποτέλεσμα του σακχαρώδη διαβήτη, μια συστηματική νόσος που σχετίζεται με ανεπάρκεια της παραγωγής και δράσης ινσουλίνης.

Xαρακτηρίζεται από:
1. Επίμονη λευκωματουρία (> 300 mg / d ή> 200 μg / min) που επιβεβαιώνεται σε τουλάχιστον 2 φορές/ 3-6 μήνες
2. Προοδευτική μείωση του ρυθμού σπειραματικής διήθησης (GFR)
3. Αυξημένα αρτηριακή πίεση του αίματος

Η πιο κοινή ευαισθησία των διαβητικών ασθενών παρουσιάζεται με μόλυνση του ουροποιητικού συστήματος η οποία συνδέεται άμεσα με βλάβη στα νεφρά (μή φυσιολογική λειτουργία των νεφρών- ανωμαλία κρεατίνης ορού) και την νεφροπάθεια. Περίπου το 1/3 των ατόμων με διαβήτη αναπτύσσουν νεφρική νόσο, και ο διαβήτης είναι η πιο κοινή αιτία της νεφρικής ανεπάρκειας.
Παράγοντες κινδύνου που σχετίζονται περαιτέρω με την διαβητική νεφροπάθεια είναι η αρτηριακή πίεση, τα λιπίδια του αίματος και ο γλυκαιμικός ελεγχος.
Ετσι, η χρόνια νεφρική νόσο μπορεί να προβλέψει καρδιαγγειακή νόσο στο γενικό πληθυσμό. Η επίπτωση του διαβήτη στην νεφρική ανεπάρκεια μεγαλώνει με την αύξηση της ηλικίας.
Οι δείκτες ορού του ρυθμού σπειραματικής διήθησης (GFR) και η μικρολευκωματινοουρία χρησιμοποιούνται για τον εντοπισμό της νεφρική δυσλειτουργία στιν διαβητικό πληθυσμό. Yποδεικνύοντας οτι αυτοί οι δύο δείκτες θα πρέπει να χρησιμοποιούνται και στον έλεγχο νεφροπάθειας σε διαβητικά άτομα μεγαλύτερης ηλικίας.

Τρόπος υπολογισμού

Εκτίμηση Ρυθμού Σπειραματικής Διήθησης (GFR)

GFR (ml/min) = (140-ηλικία)*βάρος / 72*κρεατ ορού (mg/dl) (*0,85 αν η ασθενής είναι γυναίκα)

Εκτίμηση Λευκωματινοουρίας

Ουρική λευκωματίνη στα ούρα πάνω από 300 mg σε 24-ωρη συλλογή
ή
Μέθοδος dipstick όπου, ολική πρωτεΐνη >10-20mg/dl
λευκωματίνη: διαθέσιμη για την ανίχνευση της λευκωματίνης >3-4mg/dl

Κλινικά, η διαβητική νεφροπάθεια χαρακτηρίζεται ως δευτερεύουσα πάθηση στον μακροχρόνιο διαβήτη και συνοδεύεται από μια προοδευτική αύξηση της πρωτεϊνουρίας και μείωση της GFR, υπέρταση και υψηλό κίνδυνο καρδιαγγειακής νοσηρότητας και θνησιμότητας.
Όπως υποστηρίζεται και από την ιστορία της διαβητικής αμφιβληστροειδοπάθειας, ιδιαίτερα σε διαβητικούς τύπου 1, εκ τον οποίον υπάρχει μια ισχυρή συσχέτιση. Η φυσική ιστορία της διαβητικής νεφροπάθειας είναι μια διαδικασία που εξελίσσεται σταδιακά με την πάροδο χρόνου.

Με απλά λόγια στο διαβήτη, τα μικρά αιμοφόρα αγγεία στο σώμα τραυματίζονται. Όταν τα αιμοφόρα αγγεία στα νεφρά τραυματίζονται, τα νεφρά σας δεν μπορούν να καθαρίσουν το αίμα μας σωστά. Έτσι το σώμα μας θα διατηρήσει περισσότερο νερό και αλάτι από ό, τι θα έπρεπε, το οποίο μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση του σωματικού βάρους και πρήξιμο των αστραγάλων. Μπορεί να παρατηρηθεί πρωτεΐνη στα ούρα σας. Επίσης, τα απόβλητα υλικά θα συσσωρεύονται στο αίμα σας.

Ο διαβήτης επίσης μπορεί να προκαλέσει βλάβη στα νεύρα στο σώμα σας. Αυτό μπορεί να προκαλέσει δυσκολία στην κένωση της κύστης σας. Η πίεση που προκύπτει από την πλήρη κύστη σας να δημιουργήσετε αντίγραφα ασφαλείας και να τραυματίσουν τους νεφρούς. Επίσης, αν τα ούρα παραμένει στην κύστη σας για μεγάλο χρονικό διάστημα, μπορείτε να αναπτύξετε μια μόλυνση από την ταχεία ανάπτυξη των βακτηρίων στα ούρα που έχει ένα υψηλό επίπεδο σακχάρου.

Ο διαβήτης τύπου 2 έχει μια πιο μεταβλητή πορεία. Οι ασθενείς συχνά παρουσιάζουν κατά τη διάγνωση μικρολευκωματινουρία, λόγω της καθυστέρησης στη διάγνωση του διαβήτη και άλλους παράγοντες που επηρεάζουν την απώλεια πρωτεΐνης. Χωρίς παρέμβαση, περίπου το 30% αυτών παρουσιάζουν νεφροπάθεια και, μετά από 20 χρόνια , περίπου το 20% αναπτύσσει νεφρική νόσο τελικού σταδίου. Λόγω της υψηλής επικράτησης του Διαβήτη τύπου 2 σε σύγκριση με Διαβήτη τύπου 1, οι περισσότεροι διαβητικοί σε αιμοκάθαρση είναι τύπου 2.

Η μακροχρόνια υπεργλυκαιμία είναι γνωστό ότι είναι ένας σημαντικός παράγοντας κινδύνου για την ανάπτυξη της διαβητικής νεφροπάθειας. Η υπεργλυκαιμία μπορεί να οδηγήσει άμεσα σε μεσαγγειακή επέκταση και ζημία από την αύξηση της συγκέντρωσης γλυκόζης των κυττάρων. Η σπειραματική μεσαγγειακή επέκταση ξεκινά αρχικά από τον πολλαπλασιασμό των κυττάρων και στη συνέχεια με κυτταρική υπερτροφία. Η πίεση όπως και τα υψηλά επίπεδα γλυκόζης μπορεί να τονώσει την επέκταση αυτή.

Πρωτεϊνουρία, είναι ενας δείκτης που συμβάλλει στην νεφρική βλάβη και συνοδεύει την διαβητική νεφροπάθεια. Η αυξημένη σπειραματική διαπερατότητα θα επιτρέψει τις πρωτεΐνες του πλάσματος να διαφύγουν στα ούρα. Μερικές από αυτές τις πρωτεΐνες παραλαμβάνονται από τα εγγύς σωληνοειδή κύτταρα, τα οποία μπορούν να ξεκινήσουν μια φλεγμονώδη απόκριση που θα συμβάλλει στις διάμεσες ουλές και τελικά να οδηγήσει σε ίνωση. Διαμεσοσωληναριακή ίνωση παρατηρείται σε προχωρημένα στάδια της διαβητικής νεφροπάθειας.

Ο έλεγχος της υπέρτασης έδειξε σαφώς ότι είναι ένας σημαντικός και ισχυρός παράγοντας παρέμβασης στη μείωση της προόδου της διαβητικής νεφροπάθειας. Σε διαβητικούς οι οποίοι έχουν διαταραγμένη αυτορύθμιση νεφρού, η συστηματική υπέρταση μπορεί να συμβάλλει σε ενδοθηλιακό τραυματισμό. Ανθρώπινες μελέτες σε διαβητικούς τύπου 2 έχουν δείξει ότι η μείωση της αρτηριακής πίεσης, ανεξάρτητα από το μέσο που χρησιμοποιείται, καθυστερεί την έναρξη και την πρόοδο της διαβητικής νεφροπάθειας. Σε μελέτες σε ζώα, ο βαθμός και η σοβαρότητα της διαβητικής νεφροπάθειας ήταν στενά συνδεδεμένη με την πίεση του αίματος.

Τέλος γενετικοί παράγοντες παίζουν σημαντικό ρόλο στην προδιάθεση της διαβητικής νεφροπάθειας. Όπου επηρεάζεται από μέλη τις οικογένειας που έχουν διαβητική νεφροπάθεια, και η σύνδεση με συγκεκριμένες περιοχές στο ανθρώπινο γονιδίωμα είναι σε εξέλιξη. Η θεωρία της μείωσης του αριθμού νεφρώνα κατά τη γέννηση δείχνει ότι άτομα που γεννήθηκαν με μειωμένο αριθμό σπειραμάτων μπορεί να έχει προδιάθεση για επακόλουθη νεφρική βλάβη και προοδευτική νεφροπάθεια. Αυτό έχει αποδειχθεί σε μελέτες σε ζώα στα οποία η μητέρα είχε εκτεθεί σε υπεργλυκαιμία κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Εάν αυτή η σύνδεση είναι αλήθεια στους ανθρώπους, αυτό θα έχει σημαντικές επιπτώσεις όσον αφορά το ρόλο των μητρικών παραγόντων στην ενδεχόμενη ανάπτυξη της νεφρικής νόσου.

Σημάδια και συμπτώματα

Πρώιμα σημεία και συμπτώματα της νόσου των νεφρών σε ασθενείς με διαβήτη είναι ασυνήθιστα. Ωστόσο, μια μεγάλη σειρά συμπτώματων που αναφέρονται παρακάτω μπορεί να εκδηλωθεί όταν η νεφροπάθεια έχει προχωρήσει:

Αλβουμίνη ή πρωτεΐνη στα ούρα
Υψηλή πίεση του αίματος
Πρήξιμο στα πόδια και στον αστράγαλο , κράμπες στα πόδια
Πηγαίνοντας στο μπάνιο πιο συχνά τη νύχτα
Τα υψηλά επίπεδα αζώτου ουρίας αίματος (BUN) και κρεατινίνη ορού
Λιγότερη ανάγκη για ινσουλίνη ή αντιδιαβητικά φάρμακα
Πρωινή αδιαθεσία, ναυτία και έμετο
Αδυναμία, ωχρότητα και αναιμία
Φαγούρα

Σε έναν ασθενή με γνωστό σακχαρώδη διαβήτη:

Πρωτογενής ή δευτερογενείς σπειραματική ασθένεια
νεφροσκλήρυνση
νεφραγγειακή υπέρταση
στένωση της νεφρικής αρτηρίας
Νεφρική φλεβική θρόμβωση
πολλαπλό μυέλωμα
χρόνιας απόφραξης
διάμεση νεφρίτιδα
αμυλοείδωση

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Nayional Institute of Diabetes and Digestive and Kidney Diseases
American Diabetes Association